Na het verlies van zijn vrouw vond autoliefhebber Guido De Temmerman rust in het sleutelen aan oldtimers. In zijn collectie: negen Britse MG’s, alsook 200 MG’s in miniatuurformaat. ‘Ik heb negen MG’s, waarvan er vier rijden’, lacht Guido De Temmerman. De auto’s vertellen zijn levensverhaal. ‘Na mijn legerdienst raakte ik als chauffeur en bevoorrader van tv-ploegen betrokken bij de autosport. Later werd ik mecanicien bij Bollaert Racing, dat het BK rally reed. Samen met mijn zoon verzorg ik nu mee de service in het team Heli Racing, actief in de Belgian Gentlemen Drivers Cup – al steekt ook hier corona stokken in de wielen.’ Het oldtimerverhaal begon in de vroege jaren 90 met een weddenschap voor twee flessen champagne. ‘Mijn schoonbroer kocht een Porsche en daagde me uit om binnen twee maanden ook een oldtimer aan te schaffen. Ik vond vooral Triumph en MG aantrekkelijk. Mijn liefde voor Engeland begon veertig jaar geleden, toen ik diende in de 13 TTr-eenheid van de NAVO, die gestationeerd was in een Engelse kazerne in Duitsland. Mijn vrouw was helemaal mee. In 1993 kochten we samen de MGB (1979), die na een eerste leven in Texas in een kelder naast een betonmolen was terechtgekomen. Hij zat vol cementstof. Alles zat vast. Maar ik maakte hem weer rijklaar.’
Autotherapie
‘Geleidelijk liep het uit de hand. Zeker nadat Ann in 2004 was overleden. Ik had net mijn diploma van carrossier behaald. Het examen vond plaats toen ze al terminaal was, maar ze stond erop dat ik mijn studies afwerkte. Later bouwde ik deze garage. Dat had van Ann nooit gemogen: zij had hier een mooie tuin met vijver.’Het werd een levenswijze die veel verder gaat dan de auto’s op zich. Verder dan wat bezigheid, ook. In 2016 ging ik met pensioen. Dat was vroeger dan gepland. Als technicus bij de seininrichting van de NMBS heb ik heel wat meegemaakt. Ook vreselijke persoonsongevallen, vaak met jonge mensen. Dat leidde tot een posttraumatische stressstoornis. Auto’s waren altijd al een soort therapie, maar de jongste jaren zijn ze dat zeker.’
British Racing Green
MG A 1932 Zijn MG TA (1938) is de oudste. ‘Hiermee rij ik nu het meest. Zo’n prewar geeft een bijzondere rijbeleving. Hij haalt 115 en soms 116 kilometer per uur. En hij is goed gedocumenteerd. Kijk, het inschrijvingsbewijs uit 1938. Ik ben de vierde eigenaar. Ik kocht hem vijf jaar geleden van Leonard Goff, een Engelse kunstenaar. De auto wilde hij alleen aan een echte liefhebber verkopen. Uiteindelijk kreeg ik hem voor de prijs die hijzelf er inclusief de restauratie aan had besteed. En Len werd een goede vriend. Telkens als ik in Engeland kom, ga ik bij hem op de thee. Met pralines.’ Hij toont boeken van de kunstenaar, waarin die ook de auto tekende.
‘De MGB GT (1978) paste ik volledig aan voor regelmatigheidsrally’s, met voetbediening voor de lichten en verstralers, een intercom, een tripmaster enzovoort. Ik heb er ook al mee op Zolder en Francorchamps gereden. Een keer haalde ik 198 km/uur. Hij kon sneller, maar ik durfde niet. De motor is niet erg goed. Er moet een andere in. Professionele restauratie : ‘Toevallig zijn ze bijna allemaal rechtsgestuurd, ja. Daar heb ik geen probleem mee. Een MG Midget 1500 (1976) heeft een hardtop van Ashley, een tweede (1978) een van Sebring, een bedrijf dat auto’s aanpaste voor races. ‘Die werd na een totaalrestauratie afgekeurd, omdat een licht niet werkte’, lacht hij. ‘Daarna ben ik niet meer in de keuring geraakt.’ Buiten staat nóg een blauwe Midget (1975) onder zeil. ‘Die heb ik leeggemaakt om op te lassen. Dat is iets voor de lange termijn.’
‘Nu ben ik druk bezig met de heropbouw van de MGA (1960) die ik van nul op een professionele manier restaureerde. Ik heb hem sinds 2002. Van deze auto heb ik weinig historiek. In de deur vond ik wel een snelheidsboete uit 1970, hier in het dorp uitgeschreven. Ik heb ook een MG Magnette (1958). Die staat in een loods, wegens plaatsgebrek.’In zijn woonkamer heeft De Temmerman een verzameling van 200 miniatuur-MG’s. ‘Er komen er voortdurend bij’, lacht hij, en wijst naar handgemaakte exemplaren van net na WO II. ‘Op de kast zit wel een slot: anders halen de kleinkinderen de autootjes eruit.’
