De Kemmelrit … een rit die aan haar 15de uitgave toe is, die steeds haar kwaliteit behoudt en toch telkens vernieuwd wordt. Enkele miljoenen jaren geleden, toen de zee zich terugtrok uit het huidige Vlaanderen, liet ze hier zand achter met als gevolg dat door de natuurlijke erosie en de oxidatie er zandsteen gevormd werd. Geplaatst op een kleiachtige sedementatielaag, zijn de bergen gevormd uit zand dat als een kroon op een laag klei ligt zoals op de Kemmelberg. Vroeger werd deze Vlaamse regio bevolkt door Kelten, die handel dreven met de Romeinen… zonder twijfel een van de redenen waarom deze streek een « melting pot » bleef complementair aan de twee buurculturen. Het was ook een groot slagveld gedurende de eerste wereldoorlog waar veel soldaten sneuvelden in
de beide kampen. De Kemmelberg maakte deel uit van de Belgisch – Franse streek» Region des Monts » genoemd (16 geregistreerde Bergen in de vlakte van Vlaanderen), tussen Watten in Frankrijk en de Mont de l’Enclus (Kluisberg), Kemmelberg (156m), Mont des Cats (164m), Mont Cassel 176m enz…
Ziedaar een beetje geschiedenis over de streek van onze mooie zondagse rondrit. ‘s Morgens vroeg kwamen mijn vriend en ik van het Verre Oosten in « Bistro Eclips » oude Halve Maan waar reeds veel volk verzameld was. Kleine vriendengroepjes waren aan het babbelen bij een kopje koffie over alles en nog wat of over een mooie carrosserie… eenvoudigweg gelukkig en gemotiveerd om samen te zijn onder gepassioneerden die we allen zijn. Zelfs als we niet met iedereen praten groeten we iedereen en zijn we blij om elkaar weer te zien ! Wim en Ilse hadden ons, zoals beloofd, een rit voorbereid die niet te lang was ; meer voor de oudere – dan voor de jongere dames…. bekoorlijke Engelsen, je zult het wel begrepen hebben! Ondanks het prachtig weer vroeg in de morgen was er niet te veel verkeer, behalve enkele indrukwekkende tractoren. Het was een rustige tocht zoals we deze graag hebben. De rit kronkelde door mooie dorpjes en streken met valleien die door hun pracht ons steeds verrasten. s Middags in « Au Nouveau St Eloi » op de buiten, wachtte ons een overvloedige lunch…
twee grote lekkere schellen van de zeug met brood !… zo konden we enkele dagen overleven… Twee vrienden van de streek kwamen ons vervoegen met hun MG B GT V 8… na het reinigen van de bougies was
er meer en meer geronk en we reden de rest van het traject samen steeds de grens overschrijdend, Roland en ik wisselden steeds van rol piloot/copiloot…zo is het niet steeds dezelfde die moet reclameren… neen ? Mopje tussendoor ; zo kunnen we dat moment van geluk delen zoals vroeger. Of het nu in Frankrijk of België is we zijn wel zeker in Zuid Vlaanderen waar men nog steeds het sappig vlaamsch dialect spreekt.
Ik vergat te zeggen dat we een aanlegplaats maakten…professionele misvorming…ik wilde zeggen dat we halt hielden in een typisch cafee « Au repos du guerrier » waar de bazin van 76 jaar haar cafee al 56 jaar openhoudt… ambiance gegarandeerd in de twee talen… een cafee zoals in de oude tijd…met een klein ongewoon museum … « een echt stamcafé » met de uitbaatster die zichzelf uitnodigde aan onze tafel met haar wit wijntje om met ons te babbelen en ons zonder stoppen te onderbreken, het mag gezegd zijn nogal vrijpostig …de effecten van het wit wijntje waarschijnlijk…maar toch sympathiek.
We kwamen tenslotte terug op de Kemmelberg om enkele “plaspauze” (= pintjes pakken) in te lassen, onze mecanique wat af te koelen en te proeven van het lokale bier der oude Galliërs. De dag eindigde te Westouter in het Molenhof waar de voltallige groep ons opwachtte… om samen te genieten van het lekker diner.
Een mooie uitgestipelde dag met een foutloze organisatie !
Bedankt Ilse en Wim en tot de volgende rit : de « IJzertour » die ook van dezelfde gekende kwaliteit zal zijn.
Ciao
Alain
Vertaling Wim
Noot : U weet dat we de gewoonte hebben, onder andere, een ontbrekend stuk uit te lenen tijdens een depannage. Als gevolg van een klein probleem met een riem verleden jaar, dankte Guido me met enkele flessen Délirium Tremens… sympathiek…bedankt Guido.