Versie 1: Ja onze stichter-voorzitter Martin Picquart is na een zware hartoperatie en een lange periode van commateuse toestand van ons heen gegaan. Zijn begrafenis gebeurde in alle intimiteit en daarom werd er ook niet opgeroepen om samen wat te organizeren.
Wim vond dit echter zo schamel en aangezien de rit : “Zeeuw van Vlaanderen” toch was weggevallen richtte Wim daar de rit Merci Martin in als aandenken aan onze goede vriend stichter/voorzitter van onze club. Het was die dag nogmaals verkiezing in ons landje en daarom wilde Wim een rit organizeren “à la Martin”: kort , goed en niet te duur.
De rit startte dan ook maar na het middagmaal in de Vlasblomme. Het was echter ook vaderdag en in het restaurant waren er een paar personeelsleden niet opgedaagd
met als gevolg dat we veel te lang moesten wachten op het eenvoudig , maar lekker eten.
Er waren 31 MG’s opgedaagd. Spijtig dat er niet meer waren; maar ja: verkiezing en vaderdag wat wil je? Er waren zelfs enkele Fransen ( Vincent, Jean-Paul, en Welcom) die meereden en ook Georges Duffaut een lid van de MGOCB. De verrassing was zeer groot als ook Jacky, de broer van Martin aanwezig was, en de maker van de originele ritplaat (alu en chinese inkt) van de 30ste verjaardag van de MG car Club Belgium Architect De Deurwaerder van Spierre was ook aanwezig bij de start . De 31 deelnemers waren zeer blij toch nog een rit te kunnen rijden. De zon was gelukkig van de partij en iedereen kon cabrio rijden. Het was een rustig gezellige rit Bedankt Wim. J.
Martin : 13 juni
Versie 2: Het zat al lang in mijn gedachten om een MG te kopen.
Ik begon juist bij mijn eerste werkgever, als enkele maanden later het fabriek van Abingdon sloot. Het was dus niet meer mogelijk om een nieuwe MG te kopen.
Op een mooie dag in 1985, terwijl ik wandelde in een commerciëel centrum te Brussel, zag ik in een hoek een kleine stand met de letters MG C C B…en een octagonaal logo dat me aan iets herinnerde. Dat was mijn eerste kontakt met het universum van MG. Enkele aktieve leden maakten promotie voor hun club en alhoewel ik geen MG bezat, schreef ik me in als lid en hoopte zo wat raadgevingen te bekomen om me een mooie Engelse MG B aan te schaffen. Na een jaartje tevergeefs zoeken sprak men mij over een gast van Kortrijk die een magazijn had waar hij alles over de MG’s zorgvuldig verzamelde. Ik vond er
misschien niet de MG B die ik zocht maar ik bekwam toch de inlichtingen over MG, want hij was de voorzitter van de club. Vreemd, een voorzitter die stukken en wrakken in een een oude hangaar verzamelt. Het was niet bij de deur; maar mijn vrouw had gelukkig familie wonen te Kuurne, waar we regelmatig naar toe reden. Ik besliste dus, om tijdens een WE dat we naar onze familie reden die mysterieuse man te bezoeken…
Ik parkeerde mijn auto voor zijn hangaar en ik probeerde me een weg te banen tussen de oude verroeste MG carroseries of wrakken naar de toegansdeur van dit grote gebouw. Binnen overviel me plots de duisternis en het duurde een tijdje voor ik besefte wat daar allemaal stond. Aan de ingang lagen enkele auto’s (of wat ervan overbleef) op de grond en wat verder stonden grote rekken met stukken zoals, motors, versnellingsbakken, wielen, voorruiten…In het midden van het hol van Ali Baba was er een trap, die naar de zolderverdieping leidde, met daar het bureel van de heer des huizes. Dan hoorde ik een stem door de ruimte. Ik probeerde te verstaan wat er gezegd werd: (ööhhdihidiheudehoö smeudebrüüd¨…) het was onmogelijk om ook maar één lettergreep te verstaan. Hij scheen in het zweeds te spreken of was het het plaatselijk dialect dat ik ook te Kuurne nooit verstond? Ik klom langzaam de trap op en de stem werd duidelijker. De toon was opgewekt, bijna charmant. Het was dààr dat ik Martin voor het eerst ontmoette.
Hij haakte in, keek door zijn grote brilglazen naar mij en heette me welkom in zijn dialect. Toen hij mijn vragende blik zag, sprak hij verder in perfect frans met een getint accent voor iedereen verstaanbaar. Ik vertelde hem het doel van mijn bezoek en hij zei me dat hij van zijn kant informatie zou inwinnen. Hij kende inderdaad meerdere personen die eventueel hun MG zouden verkopen. Kort nadien stelde hij me in verbinding met iemand die begonnen was een MG B te restaureren, maar liever toch een Midget wilde.
Hij wilde graag zijn MG B verkopen. Het is zo, dank zij Martin dat ik mijn eerste MG B voor +- 3 000€ in onderdelen kocht. Carrosserie in de grondlaag met een tiental kisten gevuld met: een motor, versnellingsbak, dashbord en alle andere toebehoren als één grote puzzel!! Ik moest alles maar monteren. Gelukkig gaf Martin me het adres van een garagist die me kon helpen voor het zuivere mechanische werk (motor, versnellingsbak en achterbrug). Het was een werk van jaren. Geregeld, als ik naar Kuurne ging, sprong ik ook eens binnen bij Martin om het een of het ander stuk te kopen dat ik niet in mijn kisten vond.
Zo leerde ik geleidelijk aan een charmante mens kennen, altijd bereid om zich uit te sloven om mijn kleine en grote problemen bij het monteren van mijn auto op te lossen. Hij liet me delen in zijn enthousiasme en dank zij hem leerde ik veel zaken (behalve wat de mechaniek betreft; daarin ben ik nog steeds een nul). Mijn interesse groeide niet alleen voor het merk maar ook voor de club en het is zo dat ik in 1996, door Martin in het oog gehouden, in het bestuur van de MG C C B werd opgenomen. Die club werd in 1956 gesticht, maar raakte in de jaren ’60 in de vergeethoek en werd dan in 1973 heropgericht door Martin. Ik
ondekte de club dus vanuit een andere hoek: die van het beheer, het inrichten van evenementen en…de eenvoudige vergaderingen van het bestuur (niet plechtig of streng) werden afwisselend gehouden bij de een en de ander rond een goede tafel! Zo vond ik elke trimester “de harde kern” terug bestaande uit ouderen, de “braven” waarvan Martin en zijn broer Jacky deel uitmaakten om over het leven en de cluborganisatie te spreken. Het waren eindeloze avonden met steeds hapjes om te knabbelen en natuurlijk met drank overgoten, om de club met plezier en vreugde te organizeren. Maar aan alle goede zaken komt een einde en na een tijd werden sommige bestuursleden vervangen en de sfeer van in het begin ging verloren. Martin zelf, de voorzitter, werd niet herkozen en voelde zich
veroordeeld en sterk ontroerd. Hij kwam minder en minder naar de evenementen. Ondertussen groeide de club en moest men denken aan meer serieuse dingen.
Ik zag Martin steeds minder. Dan nog dikwijls bij een bezoek te Gullegem, wanneer ik een stuk zocht dat elders onvindbaar was; bezoek dat steeds eindigde met een traditionele groet “ Et bonjour à Madame hé” !. Wel jaren later (2 jaar nadat ik het bestuur van de MG C C B verliet) besloten we met enkele vrienden een andere club op te richten, de B MG O C om te trachten de frisheid van de begintijd terug te vinden. Martin aanvaardde lid te worden bij ons zonder trouw zijn lidmaatschap van de MG C C B (die hij als zijn
baby beschouwde) op te geven,. Hij organizeerde zelfs voor onze club een rondrit die Vlaanderen en Wallonië doorkruiste en dit onder een stralende zon, samen met zijn boezemvriend Achiel. Zo is het leven; men gaat jaren om met mensen en dan, men weet niet steeds waarom, verliest men hen uit het zicht tot op het moment dat men verneemt dat ze niet meer van deze wereld zijn. Zo werd ik verwittigd werd dat Martin bezweek na een hartoperatie. Ook al zag ik hem niet veel meer de laatste jaren, was ik hem niet vergeten evenals zijn souveniers. Toen ik vernam dat Wim een rit in de Westhoek
organizeerde ter zijner nagedachtenis, twijfelde ik geen seconde ! Weinig leden van mijn nieuwe club kenden Martin zoals ik en ik was de enige die de verplaatsing deed. De rit was gezellig en herinnerde me aan de ritten die ik gedurende jaren reed samen met Martin met zijn oude MG TD.
Tot ziens vriend.
Georges
Vertaald door Wim