Op het einde van alweer een hectische werkweek kwam ik in mijn agenda tot de vaststelling dat we in het weekend nog een rit te goed hadden, én dat het goed weer ging zijn. Verdorie, en ik had al een hoop werk weer in gedachten naar het weekend verschoven, en de zaterdag was al volgepland, dus dat was een streep door de rekening.
De zondag werden we wakker met een stralend blauwe lucht en een prachtige zon. Een echte MGA-dag dus. Eerst nog wat gewerkt teneinde de schuldgevoelens toch iets te beperken, en dan snel de auto nagezien en opgestart en we waren klaar om te vertrekken. De organisatie van de dag was verder ook relatief complex;
Els zou nakomen met haar TF, want Elissah was nog naar de turnles en de meisjes zouden die dag samen rijden, en ik zou alleen volgen, samen met de rest van ons groepje.
Onderweg begon ik tot rust te komen. De motor draaide als een zonnetje, ik zat te denken hoe lang het nu weer geleden was dat ik nog eens met de A onderweg geweest was, want ik was al een beetje vergeten hoe fijn die auto eigenlijk wel rijdt, en verdorie, wat waren de bomen toch prachtig gekleurd. De weg naar Balegem mocht zowaar dubbel zo lang duren. Aangekomen aan het Hof van Oranje stonden er al een paar MG’s op de parking. Ik was blijkbaar nog relatief vroeg maar de organisatoren stonden al goedgemutst de meer dan 50 MG’s op te wachten. We maakten onze weg naar boven en tegen dat de frietjes en het stoofvlees op tafel stonden waren de meisjes ook aangekomen.
Change of plan – Ingrid was niet meegekomen en dus reed Leo alleen. Daarom werd aan tafel het plan gesmeed om Elissah met mij te laten meerijden en Els samen met Leo te rijden. Zo gezegd zo gedaan, en zo kwamen vader en dochter samen aan de start … Mijn copiloot had nog nagenoeg geen roadbookervaring, en de eerste momenten moest ik nog een beetje uitleggen hoe het allemaal in elkaar zat. We reden nog achter andere MG’s aan, dus het was makkelijk om volgen en om te leren. Maar ja, “waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men wegomleggingen tegen”, en toen kwam de afgesloten overweg. We volgden een paar MG’s die vrij overtuigend de route terugzochten, maar al snel stonden we er helemaal alleen voor. Even met de GPS ingeschat waar we waren en waar we naartoe moesten (de streek kennen helpt) en al snel kwamen we weer op de juiste route terecht. En van dan af was het aan Elissah om mij te zeggen hoe er moest gereden worden. En warempel, dat ging goed. Waar ik eerst nog een beetje met een scheef oog zelf mee zat te volgen, kreeg ik er meer en meer vertrouwen in en betrouwde ik mij volledig op haar aanwijzingen, genietend van de MGA en de prachtige omgeving. Een enthousiaste 11-jarige naast jou hebben als copiloot helpt natuurlijk.
Bij de afdaling van de oude Kwaremont werd Elissah ontgoocheld. Er reden andere MG’s voor ons, dus dat werd volgen. En volgen is duidelijk niet aan Elissah besteed. We overlegden hoe we dit gingen oplossen. Ze snel allemaal voorbijsteken vond ik niet zo’n best idee. Te gevaarlijk en een te smalle weg. Even trager rijden leek initieel een betere optie maar al snel reden we er weer achter. Gelukkig besliste de groep voor ons om aan een cafeetje halt te houden. De woorden ‘ik denk dat we nu wel helemaal vooraan zitten en als eerste, en zeker voor mama, aan de stop zullen toekomen’ waren voldoende om de competitiegeest aan te zwengelen. De wegen en de instructies volgden elkaar snel op en warempel, we kwamen als eerste van de deelnemers aan de stopplaats aan, tot groot jolijt van mijn copilote. Dan was het (on)geduldig wachten totdat mama toekwam om fier te melden dat wij de eerste waren ! Naarmate er meer MG’s op de stop toekwamen groeide het ongeduld om weer te vertrekken en ‘de eerste’ te zijn. ‘Kom papa, anders moeten we weer volgen’ klonk het, en dus gingen we weer op weg; een plekje zoeken langsheen de route waar we nog eens met een kleiner groepje een extra stop konden inlassen. En zo kwamen we dan uiteindelijk weer goed en wel op de eindbestemming aan waar ik leerde dat Elissah niet alleen boterhammen met choco, maar blijkbaar ook met kaas lustte !
Aan de organisatoren van de Panoramarit : nogmaals bedankt voor de toffe organisatie, de zorgvuldig uitgekozen baantjes en dit prachtige vader-dochter moment.
Ivan