13e Kemmelrit
Het is ondertussen bijna een traditie geworden dat de Kemmelrit start vanuit de Halve Maan in Poperinge. Onze MG-kes rijden er al blindelings naar toe, en dankzij het mooie weer stonden ze opnieuw in hun ‘vel’ te blinken. Niet minder dan 63 MG’s namen deel aan deze editie van de Kemmelrit die ons tot in Frankrijk zou brengen in de omgeving van St. Omer.
Er deden trouwens opvallend veel MGF&TF’s mee aan deze rit, waaronder de ‘nieuwe’ TF van Geert. Zoiets vraagt natuurlijk om een kleine ceremonie, teneinde de traditie in ere te houden. Na de start bleven we in gezelschap rijden, en al na 10 km zat Geert uit te kijken naar een geschikt plaatsje om de ‘doopceremonie’ te kunnen voltrekken. Het zou nog een paar km duren, maar uiteindelijk werd er een geschikt plaatsje gevonden en kon de TF op passende wijze tot onze club toetreden…Het deed trouwens deugd om het stof te kunnen doorspoelen dat Nick, die voor ons reed, weelderig over ons heen had gestrooid …
Daarna ging het richting Clairmarais dat, zo leerden we later, eigenlijk een groot moeras was. Het graspleintje waar we onze MG’s konden op parkeren was dat ook, en menig MG verloor er tijdens het ‘parkeren’ zijn glans. Onze voorzitter was zelfs zo uitbundig dat de modder tot in het interieur terechtkwam. Onder een stralende zon begonnen we buiten gezellig ons broodje op te eten, maar al snel verschenen dreigende wolken. We gingen dan ook maar uit alle veiligheid een hoes over onze MG gaan trekken – ‘just in case’ – want na de maaltijd zouden we nog een boottochtje door de moerassen maken.
We werden over 3 boten verdeeld en bij ons kreeg Johan de microfoon in zijn handen gestopt. In zijn sappigste West-Vlaams las hij ons 17 bladzijden geschiedenis en informatie over de moerassen voor; doorspekt met zijn eigen opmerkingen en interpretaties, wat dan weer humor losweekte bij de andere aanwezigen op onze boot. Subliem. De rondvaart was overigens leerrijk, met als hoogtepunt toch wel de stop aan de plaatselijke groenteboer die ons zijn rabarber aanprees, met als gratis extraatje een busseltje lente-uitjes en een groene kool. Jammer genoeg zaten wij in de tweede boot, en hadden de sloebers van de eerste boot alle radijzen opgekocht…
Na de boottocht werden de MG’s opnieuw opgestart en verkenden we de Franse wegen verder. Alhoewel de bewolking nog steeds domineerde, riskeerden we het toch om zonder kap verder te rijden. Positief blijven en veural nie pleujen…
Een beetje verder stonden we in een groepje aan de rode lichten te wachten tot we plots een oudere TF met startproblemen zagen. Even gestopt en met een paar hoofden het fenomeen geanalyseerd en al snel kwam de conclusie : ‘ontsteking’. Na wat gefriemel aan de kabels startte de TF opnieuw en konden we allemaal weer verder. Een beetje verder begonnen we MG’s in de omgekeerde richting tegen te komen. Sommigen deden teken dat we niet verder konden, maar we besloten toch zo ver mogelijk te rijden en ginder ter plaatse de situatie te analyseren. Daar aangekomen bleek dat de Fransen de weg de vrijdag opengebroken hadden en dat er geen doorkomen meer aan was. Na een korte analyse met de GPS bleek ook dat er niet veel andere mogelijkheden waren dan een stuk terug te keren (deze die we eerder tegengekomen waren hadden die conclusie dus blijkbaar ook getrokken) en via GPS de markt van Cassel op te zoeken. Daar vonden we gelukkig een plaatsje voor onze MG en een plaatsje op een terrasje, en konden we de veelgestelde vraag beantwoorden van ‘hoe zijn jullie hier geraakt ?. Ah, met den MG natuurlijk – en onze GPS… De TF van daareven liet het trouwens bijna voor ons terras opnieuw afweten, en met wat gefriemel aan de rotor en de delco kap kregen we die ook nu weer opnieuw aan de praat (en aan de finish)
Juist na het verlaten van de markt van Cassel vonden we Leo terug wiens Midget benzine uit zijn vlotterkamers spuwde via de ontluchting. Er werd echter al hulp geboden (Alain Vittone was deze keer van dienst) zodat onze tussenkomst zich beperkte tot die van toeschouwer. Met een paar stevige ademstoten werd het vuiltje weggeblazen en was ook dit euvel opnieuw opgelost zodat we verder konden naar de aankomst in Poperinge.
Het eindpunt was op Wally’s Farm voorzien waar Wally himself al volop liedjes van Elvis aan het zingen was, samen met zijn live band ‘The Rocking Daddys’. Sommigen waagden zelfs een dansje op de tonen van ‘jailhouse rock’. Als afsluiter van deze prachtige dag kregen we daar nog een flinke ‘stute’ met een kotelet en een ‘pellepatat’ voorgeschoteld, en onder een stralende zon ging het opnieuw weer huiswaarts.
Bedank Ilse en Wim voor deze mooie rit.
Els en Ivan